2018. langside road, σε μια απ’τις χειρότερες τρύπες που έχω ζήσει ποτέ μου. έχει γύρω στα 6 χρόνια που έχω σταματήσει να ασχολούμαι όσο θα ήθελα (όσο χρειαζόμουνα) με τη μουσική και τον στίχο. υποχρεώσεις, τρεξίματα, άλλες προτεραιότητες.
στη τρύπα του langside road λοιπόν αρχίζω δειλά να ξαναπροσπαθώ να φτάσω τη ποιότητα που απαιτώ αισθητικά από τον εαυτό μου. όλα τα υπόλοιπα κομμάτια εκείνης της εποχής θα μείνουν κλειδαμπαρωμένα. τα ακούω και ντρέπομαι. έπαιζε πολλή σκουριά. ούτε αυτό θα βγεί. όποιοι θέλουν μπαίνουν και το κατεβάζουν. είναι εντελώς αμιξάριστο. είναι τα πρώτα βήματα πριν τον τρυπανισμό. το beat αρχικά κλεμμένο απο moderator. μετέπειτα μου έδωσε την άδεια προσωπικά να το χρησιμοποιήσω.
Στίχοι:
Κ’οσο πέφτουμε, αρκεί να’χουμε
Κάτι για να πιανόμαστε, κάτι να μοιραζόμαστε
‘Οσο αντέχουμε.
Η τύχη μας αμφίβολη- έτοιμοι για την σύγκρουση
Μα ακόμα- μέσα στην αποσύνθεση, άλλα οράματα συνθέτουμε.
Μάθαμε να γελάμε-
Περήφανα κατάματα τον χάροντα να κοιτάμε.
Ν’αλληλοστηριζόμαστε στον δρόμο που τραβάμε.
Και ότι μας στοιχειώνει να το πολεμάμε.
Θαμμένοι στο χιόνι, σε σκότεινη πόλη
Μ’ακόμα η φλόγα φουντώνει. Αθήνα- Γλασκώβη-
Αλλήλλεγυη σπάει των συνόρων την όψη, οχυρά διαβρώνει.
Βρήκαμε μια γωνία που να μην είμαστε μόνοι.
Μέσα στην αγωνία, τη φτώχια και ανεργία,
Δυο πλυθισμοί που κατάλαβαν πως άλλο το δημοψήφισμα και άλλο η δημοκρατία.
Πολίτες ψηφεία- ποτισμένοι με βία.
Εγκλωβισμένοι και παραδωμένοι στα αόρατα δεσμά της κοινωνίας.
Που τρέμουνε την γνώμη των δικών τους πιο πολύ
Απ’την απειλή της κρατικής τρομοκρατίας.
Που για ένα κομμάτι πανί, μακελεύουν κάθε μορφή αληθινής αξίας.
Κ’είμαι απείρως πιο πολλά απ’όσα γράφουνε για μένα οι φάκελοι δικογραφίας.
Εκτείνομαι σ’αιθέρες που δε φτάνουν οι απεγνωσμένες δράσεις της αστυνομίας.
‘Εχω όνειρα, οργισμένα και αυτόνομα, παθιασμένα και ακλόνητα,
Ποτισμένα με αίμα και ανθισμένα με καρπούς ελευθερίας.
Φυτρώνουνε στη μόλυνση-
Μέσα στα ερρείπια της Γλασκώβης και είναι απόδειξη ζωής.
Ήχοι που μεταδίδουνε ζωή στην αποστειρωμένη κόλαση.
Είμαστε δυνατοί, όσο κάθε μικρό χτύπημα ανοίγει το κελί.
Απαραβίαστοι όρκοι- στην απόσταση.
Κ’οσο πέφτουμε, αρκεί να’χουμε
Κάτι για να πιανόμαστε, κάτι να μοιραζόμαστε
‘Οσο αντέχουμε.
Η τύχη μας αμφίβολη- έτοιμοι για την σύγκρουση
Μα ακόμα- μέσα στην αποσύνθεση, άλλα οράματα συνθέτουμε.
screamsfromthepit. ξόρκι (δεύτερη φύση) // ksorki (defteri fysi) 